Jak ten czas leci. Minelo nam wlasnie osiem lat malzenstwa.
Moskitiera gotowa do zamieszkania (bez Polskich znakow)
Moskitiera stoi, podloga zabezpieczona przed "goscmi". Chlopcy zbudowali dla mnie mini kuchniê, stól i lawy do siedzenia.
Mozna wypakowaæ wszystko, co do tej pory czekalo cierpliwie w plastikowych kontenerach.
Male drobiazgi przywiezione z Polski oraz pamiatki przywiezione z podrózy.
Zrobilo siê domowo i przytulnie.
Moskitiera stoi, podloga zabezpieczona przed "goscmi". Chlopcy zbudowali dla mnie mini kuchniê, stól i lawy do siedzenia.
Mozna wypakowaæ wszystko, co do tej pory czekalo cierpliwie w plastikowych kontenerach.
Male drobiazgi przywiezione z Polski oraz pamiatki przywiezione z podrózy.
Zrobilo siê domowo i przytulnie.
Wedrowka dobiega koñca. (bez polskich znakow)
Poczulam przyjemna ulgê, ze mogê ostatecznie rozpakowaæ walizkê. Têsknilam za cisza i atmosfera tego miejsca. Za swierszczami, pluskaniem siê w rzeczce i za sloñcem. Smakiem owoców, burzami
i swiergotem ptaków.
Zwiedzilismy wspaniale miejsca, poznalismy ciekawych ludzi, przezylismy przygody wiêksze i mniejsze. Jednak najlepiej czujemy siê wlasnie tutaj.
Po przyjezdzie przezylismy jednak maly szok. Otoczenie domku lekko siê zmienilo, zniknêly zarosla, zniknêly komary i niestety zniknêly takze nasze zwierzaki. Nie dopilnowane przez opiekuna terenu, gdzies siê zapodzialy. Smutek i têsknota. Mielismy nadziejê, ze moze wróca, gdy zorientuja siê, ze jestesmy juz na terenie. Daremne czekanie. Zrobilo siê cicho i smutasnie.
Na smutki najlepsza jest praca. Zabralismy sie wiêc za porzadki terenowe. Koszenie sciezki i pozostalej czêsci terenu, dokoñczenie naszej moskitiery, czyli ulepszanie naszego codziennego zycia. Zajêlo nam to chwilê.
Internet w miasteczku "chodzi" wolniej od zólwia, wiêc nie moglam nawet dodac jednego zdjêcia. Sprawdzenie poczty graniczylo z cudem.
Dni mijaly. Sloñce przeplatalo siê z deszczami, praca z malymi rozrywkami. Czuliœmy, ze do szczêscia brakuje nam juz tylko zwierzaków.
Postanowilismy, ze musimy postarac sie o nowych domowników. I oto sa, zawitaly do nas psiaki od przyjaciela. Rozrabiaki jakich malo. Wszedzie ich pelno. Nowi domownicy na terenie.
Poczulam przyjemna ulgê, ze mogê ostatecznie rozpakowaæ walizkê. Têsknilam za cisza i atmosfera tego miejsca. Za swierszczami, pluskaniem siê w rzeczce i za sloñcem. Smakiem owoców, burzami
i swiergotem ptaków.
Zwiedzilismy wspaniale miejsca, poznalismy ciekawych ludzi, przezylismy przygody wiêksze i mniejsze. Jednak najlepiej czujemy siê wlasnie tutaj.
Po przyjezdzie przezylismy jednak maly szok. Otoczenie domku lekko siê zmienilo, zniknêly zarosla, zniknêly komary i niestety zniknêly takze nasze zwierzaki. Nie dopilnowane przez opiekuna terenu, gdzies siê zapodzialy. Smutek i têsknota. Mielismy nadziejê, ze moze wróca, gdy zorientuja siê, ze jestesmy juz na terenie. Daremne czekanie. Zrobilo siê cicho i smutasnie.
|
| Moskitiera juz stoi |
 |
| zolta toronga |
|
| Dlugo mam czekac na ten obiad? |
 |
| A z tego robi sie pyszna czekolade :))) |
 |
| Obiad tez sie znalazl. |
Na smutki najlepsza jest praca. Zabralismy sie wiêc za porzadki terenowe. Koszenie sciezki i pozostalej czêsci terenu, dokoñczenie naszej moskitiery, czyli ulepszanie naszego codziennego zycia. Zajêlo nam to chwilê.
Internet w miasteczku "chodzi" wolniej od zólwia, wiêc nie moglam nawet dodac jednego zdjêcia. Sprawdzenie poczty graniczylo z cudem.
Dni mijaly. Sloñce przeplatalo siê z deszczami, praca z malymi rozrywkami. Czuliœmy, ze do szczêscia brakuje nam juz tylko zwierzaków.
Postanowilismy, ze musimy postarac sie o nowych domowników. I oto sa, zawitaly do nas psiaki od przyjaciela. Rozrabiaki jakich malo. Wszedzie ich pelno. Nowi domownicy na terenie.
 |
| Z lewej PUSZKA i jej brat PRAZOK |
Subskrybuj:
Posty (Atom)